Sonra Onunla Tanıştı.
Sonra çocuklar öldü... Üzülmeye değer şeyler gittikçe azalıyordu hayatta. Dünya kendi sonunu kendi elleriyle hazırlıyordu. Günden güne tabutuna birer çivi çakar gibiydi. Yavaş yavaş ama kendinden emin bir kötülük geliyordu. Belki de o kötülük hep içimizdeydi. Sonra ezanlar okundu... İnanmaya değer şeyler gittikçe azalıyordu hayatta. İlk damla ulaştığından beri yer yüzüne, vicdanlardan damla damla akıyor, azalıyordu bir şeyler. İyi şeyler olsun diye beklemekten, beklemek arsızlaşmıştı. Çaresiz dualarla tutunmaya çalışıyordu ağaçlar toprağa. Cılız ve yorgun kökleriyle deniyordu ayakta kalmayı. Sonra kuşlar göçtü... Yağmurlar yağdı kurak arazilere. Yeşillenmedi umutlar. Özgürlüğün kanatlarını çaldılar. Tek tek her bir tüyünü yoldular. Uçmak anlamsızlaştı, meselayla başlayıp keşkeyle biten cümleler uzadı gitti. Arzu edilenler bir insanın ellerinde yaşlandı, buruştu, çatladı, toprak oldu... Sonra uçurtmaları vurdular... Adına güç dendi duvarlara yazılan ka