Alışkanlıklar Üzerine
''Eski olan her şey güzel miydi?'' Bu soruyu soruyorum sık sık kendime şu sıralar. Tek bir cevabı olmalıymış gibi sanki... 'Evet' ya da 'hayır'. Büyük bir yanım cevabın 'evet' olduğu konusunda ısrarcı ancak bazı yanlarımsa 'hayır' diyor. Bilinenin netliği ve bilinmezin cazibesi. Kişisel tecrübeler, yaşanmışlıklar, acılar ve mutluluklar aslında bu soruya yalnızca bir cevap verilemeyeceğini noktalıyor. Eski olan şeyleri düşünüyorum insan hayatında; kişiler, eşyalar, duygular, alışkanlıklar... En eski olan şeyler alışkanlıklar galiba. Büyük bir sevdayı düşünüyorum, yanıp sönen bir alevin koru gibi kalıyor o ihtişamlı aşklar. Elde kalan közle ısınır mı hiç insan? Nargile içerken bile kaç tur değişiyor. Isınıyor işte ama yine de. Sorun 'aşka aşık olmak' ya da 'hayatımızdaki o insanın vazgeçilmez oluşu' falan değil üstelik. Alışkanlık. Kimse vazgeçilmez değil ve hiçbir aşk en büyük değil. Bana kalırsa bu