Bitmek Bilmeyen
Bugün bir koku, birini anımsattı. O insan bir anıyı... Yıllar yıllar vardı aklıma gelmeyeli. Kafamda davullar patladı, tepemde de güneş, beynim aktı gitti kulaklarımdan sanki. Yürüdük yürüdük, dönüp bir baktık, ortada ne bir yol var ne bir rota. Nereye gittik? Kim geride kaldı? Vardık mı? Yerimizde mi saydık? Hayatta hiçbir şeyin değişmediğini fark etmek kadar can sıkıcısı yok galiba. Nereden bakarsan bak, aynı yeri gördüğünde ne diye başka bir yere gidersin ki? Yeri kemikleşmiş bir acı gibi insanın bedeninde hayat. Vakit ne olursa olsun, aynı yerde sızlayıp duran. Öyle epik bir şey de değil üstelik bunlar, sadece çaresizliği anımsatan bir damga. İçimden dörde kadar saydım bu kez. Ona kadar sayacak halim yoktu. Ne de olsa insan hiç ''keşke'' dememeliydi, belki bazen ''daha'', bazen ''düzelecek'' diyebilirdi. ''Yoruldum'' diyebilirdi en olmadı sonrasında ''çok yoruldum'' belki. Her neyse, dört