Ben Onlar Gibi Değilim
Bir yıldırım düştü kafa tasımın üzerine. Baştan ayağa, sondan başa, hiç es vermeden kayboldu dilediğim dilekler. Gerçek olmalarından geçeli çok olmuştu da hatırlayamamak... Bu biraz kıyım, utanç, hezimet... Çocukluktan kalma masum beklentilerim ve onların yine benim suratıma tükürerek alaşağı olmaları... Derimin altına saklanmış, zaman zaman yerinden çıkan ve sonra kanırta kanırta geri giren bir büyük cam parçası... İşte tam olarak bu, çocukluktan kalma sözüm ona hayaller. Hayat bir kavgadır denir: NAH! Benim kavgam bizzat hayatla. Yoksa yaşayacak kadar para kazanıp, ölmemek... Ben buna kavga demem, bu sessiz intihar, şu hepimizin ettiğinden. Benim hırsım, kinim direk yaşama varsa kadere duyuyorsa da tanrıya. Kendiliğinden işleyen bir karşılıklı zarar verme makinesine dönüştü, düzen. Bazen o benimle taşşak geçiyor, bazen ben onunla. Elime güzel bir ekşınmen veriyor oynayayım diye. Sonra elimden alıyor, saniyeler içinde. Ben de arkasından bağırıyorum: '