Yeşil Pembe Rüya Gibi II
![Resim](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3YsBhKPxzOiXFQ8QkJ1kEN4r3n_ae6geOKOIwoNyA7n2vBEEbY_y1OAIilhPAsL9yXWrgtBn4YQiCWnEsanPu_-6ig1T2BQNn0unMvzgTgnQmU-CeRVZpB5GRFnn-KpSAm1z-QCBrR28/s320/0000000028512-1.jpg)
Yeşil Pembe Rüya Gibi II ''Tanrım bana bir dünya ver yeşil pembe rüya gibi...'' Durmaksızın yankılanıyordu zihninin içinde. Kafa tasını patlatıp çıkacak gibiydi o ses. O duru ses... Durmuyordu lakin devam ediyordu: ''Bıktım artık yaşamaktan. Son kadehte zehir sun saki.'' İnsanın acı çekme katsayısının zirvesine gelmişti, yaşadıklarının yaşayacaklarının teminatı olmasından korkuyordu zira. Durumun özeti hüsran olmasıydı yine. Ne istediğine dikkat et kategorisine de girebilirdi aslında bu. Rüya istemişti ve almıştı. Gerçekle hayali ayırt mı edemiyordu acaba? Bu kez sadece kendine kızdı. Kaderi veya insanları suçlamanın anlamı yoktu. İşin tuhaf yanıysa insan alışamıyordu aslında yenilgilere, alıştığını sanıyordu artık acıtmıyor sanıyordu, hepsi bu. Her neyse bir sabah öyle mutlu uyandığı için mutsuzdu yalnızca. Üçüncü şahıs olarak bahsettiğinin de kendisi olduğu apaçık ortadaydı üstelik. Tekrar eden bir hengam