Abarttığımı düşünmüyorum

Yazın son sıcakları akıyor sakaklarimda. Aylardan eylül elbette. Eylül bende hiçbir zaman o dramatik etkiyi yaratmadı. Sonbahar ise mesele sonbahar ekimdir. Hem gelmesi beklenen ay da ekimdir, gelmezse malumunuz.

Zaman zaman kesişiyor yollarımız. Aynı su yatağında ayni larvayiz. Kurbağa olup sıçrayıp gidiyoruz sonunda. En azından sen yani. Belki de ben o su yatagiyim belki sen kağıttan bir gemi. Tam tersi muhtemelen.

Aynı yastığa baş koyarken aynı anda gökyüzünden siliniyor adın. Sapasağlam bastığımi sandığımda toprağa altımdan kayıyor gökyüzü. Göğsünde yüzüm, uyanmamı gerektiren alarmlar çalıyor, bütün alarmalari erteleyip bütün saatleri yakasim geliyor. Yakmıyorum tabi o kadar da değil.

Sakaklarimdan boynuma doğru süzülürken yaz, en çok senin hakkında yazmak istiyorum. Belki bunu da abartıyorum, belki yarım satır yeter senden kurtulmaya. Birkaç iyi düşünülmemiş yalan bile yeter. Orda değilken ordayim derim belki.

Çok uzaktaki ülkelerde saat henüz aksam üstü  dörtken heyecanlanmama sebep oluyorsun. Her şeyin sarji bitene kadar heyecanlanıyorum. Telefonların, defibililatorlerin, müzik çalarların, diş fircalarinin... tekrar sarja taktığımda geçiyor.

Abartmadan, kısaca ve olduğu gibi anlatmak istiyorum:

Bana bir hikaye anlatmani istiyorum, sonunu bildiğim bir hikaye çünkü sen konuşurken hikayeye odaklanmak istemiyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bu mutlu sonlu bir hikaye

Resim
     Sakladığım sır şuydu: kim olduğun, kiminle olduğun ve nereye gittiğin konusunda çok sabit fikirli olmak yanlıştı. İnsan kendini tanıma konusunda bile çok başarılı değildi ve diğerlerini en ücra köşelerine kadar tanıma isteğinde ısrarcıydı.       Ilıman iklimli bir kasabanın çok soğuk geceleri olabiliyordu zaman zaman. Geceler uzayıp gidiyor ve üşüyorduk. Böyle tarihi belirsiz gecelerin birinde zifiri karanlığın tam ortasında açan ışıklı bir kardelen gibi büyümeye başladı o değersiz sokakta. Böylece tanımaya başladım onu içimde hiç tanıma isteği yokken.       Sarıldı kökleri ağaçların o verimsiz toprağın altında birbirlerine. Sarmaş dolaş. Ara sıra yağmur yağıyordu. Umut damlaları nadiren ulaşıyordu o cılız köklerin kalplerine. Sabahın ilk ışıklarında, ateşten ayazın bile üşütemediği iki kalpten bahsediyorum aslında. İki birbirinin olmaması gereken kalp. Yazının gidişatını etkileyecek belki ama zaten birbirlerinin olamadılar. Bu mutlu sonlu bir hikaye yine de.        Çocukluğu
Devamı

Batak

Resim
     Hiç bilmediğiniz birini tanımanın bin bir çeşit yöntemi vardır şu hayatta. Farklı farklı tanışma hikayeleri. Ortak arkadaş vasıtasıyla olan mesela en sıkıntısız olanıdır. Her iki taraf için de referans vardır ortada, garantidir. Sosyal mecralardan birileriyle tanışılabilir, samimiyetsiz olabilir. Durakta, hastanede, barda... Alternatifler böylece uzayıp gidebilir. Hakkında çok şey bilmediğiniz birini en iyi tanımanın yeri ise kesinlikle batak masasıdır.      Duygularımızı rahatça ifade edebildiğimiz birçok yer vardır, kontrolsüzce ifade edebileceğimiz yerler kısıtlıdır yine de. Çözmek istediğiniz birini alın karşınıza ve eşli batağa giriniz. Onun eline güvenerek oyuna giriniz ve batınız. Yüzünde öfkeden acımaya kadar o kadar çok şey belirme ihtimali var ki ve bu kontrol edilemez. İnsanlardaki kazanma hırsını ve kaybetme zafiyetini gözlemleyebileceğiniz en doğal ortamlardan biridir. Bu konuda tez bile hazırlanabilir.       Hayat ve insanlar üzerine sayfalarca yazılar yazıp duruyo
Devamı

Kelebekler ve Uçurtma

Resim
      Bir yıldızın kayışı gibi gösterişli değildi yok oluşun. Birden bire belirip, asılı kaldın tavanda sadece bir süre sonra yine birden bire kayboldun. Hiç var olmamış gibi. Hiç olmamış ya da hiç olmuş gibi. Titreyen bir kadın sesinde anımsayabildim seni sonra. Melankolik şarkılarda değil ama yanlış anlaşılmasın. Böyle su gibi şarkılarda. Canım da yanmadı değil, dalmadım değil tavana. Orada değildin işte sen; durdum, düşündüm.. Hiç orada olmuş muydun diye, hiç olmuş muydun sahi sen.        İçimdeki arabeski gömemediğim için bir yere, odaya giren kelebekler hep sensin bende. Hele ki elime konduysan, üflediğimde uçmuyorsan kesinlikle sensin. Neşen, kahkahan hep aklımda, gülerken gözlerin eşlik ederdi sana. Dolu doluydu hep bakışların, sahi neşenden mi kederinden mi?                     Anlatacakların vardı mesela senin, saatlerce dinlenebilecek türden hikayeler. Aslında hüzünlü ama güldüren anıların, komik olduğundan da değildi aslında, sen güldüğünde gülerdi işte evren.  Sevincin d
Devamı